Journaliste Valérie Du Pré na borstkanker: ‘Ik zal nooit meer dezelfde zijn en dat is een goede zaak.’
Voor het magazine Psychologies peilt ze al jaren naar de zielenroerselen van bekend Vlaanderen. Tom Waes, Axelle Red, Otto-Jan Ham: op de sofa van journaliste Valérie Du Pré laten ze ongegeneerd in hun binnenkant kijken. Het voorbije jaar bleef het echter bijzonder stil op de sofa. Borstkanker dwong Du Pré om de pauzeknop in te drukken. Professioneel nam ze gas terug, persoonlijk schakelde ze een versnelling hoger. Met een gezonde mindset, ademhalingsoefeningen, meditaties en een sterk bewustzijn legde ze de basis voor Valérie 2.0: “Je hebt meer impact dan je denkt.”
Dinsdag 14 januari 2020. Journaliste en copywriter Valérie Du Pré legt tijdens het schrijven quasi toevallig haar hand op haar hart en voelt daar meteen iets dat niet klopt. Drie dagen later al krijgt ze de diagnose borstkanker. “Ik bleef heel kalm, rationeel, daadkrachtig. Mijn vriend en ik zijn daarna zelfs nog iets gaan eten. Ik dacht dat ik zou crashen als ik ooit zo een diagnose zou krijgen, maar dat is niet gebeurd. Ik heb geen traan gelaten. Dat klinkt heel stoer, maar zo was het niet. Het was alsof mijn lijf in overlevingsmodus ging. Ik dacht alleen maar: oké, we gaan dit doen.”
Du Pré was er gelukkig vroeg bij. Geen uitzaaiingen, wel een operatie en twaalf chemokuren. Heeft ze die krachtige reactie van in het begin al die tijd kunnen vasthouden? “Alles verliep vrij vlot, tot de chemo begon. Al bij de eerste kuur reageerde mijn lichaam heel raar. Ik kreeg stuiptrekkingen, was heel verward. ‘Het zijn de emoties’, zeiden ze in het ziekenhuis, maar naar mijn gevoel klopte dat niet. Pas bij de tweede kuur hebben ze ontdekt dat het een zware allergische reactie was op Primperan, een medicijn tegen misselijkheid. Ik heb toen zware blokkers gekregen om de spiertrekkingen tegen te gaan. Daardoor, en ook door de chemo, waren mijn witte bloedcellen gekelderd. De derde chemokuur kon niet doorgaan. Ik vroeg aan de assistent-oncoloog: ‘Wat kan ik doen om mijn witte bloedcellen op te krikken?’ ‘Niets’, zei hij. ‘Wachten.’ Toen ben ik gecrasht. Ik vond het al zwak van mezelf dat ik borstkanker had – dat is uiteraard niet zo, maar toch nam ik het mezelf kwalijk – maar zelfs de chemo kon ik niet krijgen. Zelfs dát kon ik niet. Ik kon alleen maar denken: ik ben zwak, ik kan dit niet.”
Gezonde mindset
Broer David ziet de bui hangen en brengt Valérie in contact met Mind Transformer Mario Haneca. Het blijkt de start van een bijzondere transformatie. Eerste stap: het installeren van een nieuwe mindset. “De mindset was niet: ik ga vechten tegen kanker”, verduidelijkt Du Pré. “De mindset was: ik ga werken aan Valérie 2.0. Ik ga werken aan de Valérie die ik wil zijn, los van de diagnose, los van de chemo. Dat was een belangrijke verschuiving in mijn denken. De focus lag niet op kanker en ziek zijn, de focus lag op de Valérie die ik zou worden: energiek, bruisend, vol goesting in het leven. Aan die Valérie wou ik werken. Dat zou mijn focus worden.”
“De mindset was niet: ik ga vechten tegen kanker, de mindset was: ik ga werken aan Valérie 2.0.”
Een nieuwe mindset is makkelijk te verzinnen, maar hoe helder krijg je dat? Hoe kan je die verbeelde versie van jezelf echt beetpakken, voelen en worden? “De meditaties van Joe Dispenza hebben me daar heel hard bij geholpen”, tipt Du Pré. “Zijn meditaties zijn niet zozeer gericht op wat er nú is, ze helpen je vooral om naar de toekomst te kijken: wie wil ik zijn, hoe wil ik dat mijn leven eruitziet, en welke gedachten en gevoelens ondersteunen dat? Die aanpak heeft me enorm geholpen. Ik ben een heel emotioneel en empathisch persoon. Ik voel veel, soms te veel. Maar met de meditaties van Joe Dispenza heb ik nog op een ander niveau leren voelen. Tot in de kern van mijn cellen. Want je kan wel zeggen ‘ik ben energiek’, maar als je het niet voelt, verandert er niets. Het is zaak om te voélen wat je zegt. Als je daarop traint, met die meditaties, voel je het bruisen tot in elke vezel van je lijf. Dát is voelen. En dat voelt goed.”
Ademen voor immuniteit
Du Pré zette tijdens haar chemoperiode niet alleen meditatie op het programma. Samen met Mario Haneca installeerde ze nog een aantal habits waarmee ze haar eigen kracht terugnam. “De ademhalingsoefeningen van Wim Hof hebben me geholpen om gefocust te blijven en een helder hoofd te behouden. Ik raad ze iedereen aan, je krijgt er een instant boost van. Ik nam ook elke dag een koude douche. Dat is even op de tanden bijten, maar als je zo je dag begint, voel je je fris en helder. Dan ben je écht wakker. Daarnaast heb ik erop gelet dat ik voldoende beweging kreeg.
Sommige dagen lukte dat niet, door de chemo, maar ik probeerde toch zo vaak mogelijk een wandeling te maken. Ook belangrijk voor de vitamine D. En ik leerde de energieroutine van Donna Eden: dat zijn heel eenvoudige bewegingen, gericht op het opwekken van energie. Ze deden me soms denken aan de ochtendgymnastiekoefeningen op de BRT vroeger. (lacht) Dat klinkt nu allemaal heel veel, maar sommige dagen, als ik de energie niet had, deed ik helemaal niets. Dan at ik de foute dingen en dacht ik: waar ben ik mee bezig? Maar dan moet je mild zijn voor jezelf. En de volgende dag met frisse moed opnieuw beginnen.”
“Op een bepaald moment waren mijn witte bloedcellen zo spectaculair gestegen dat de assistent-oncoloog bij mij kwam en vroeg: ‘Doe je iets speciaals?”
Zat haar gezonde mindset er voor iets tussen? Kwam het door de adem van Wim Hof, de koude douches, de ochtendgymnastiekoefeningen? Feit is dat Du Pré zich krachtiger begon te voelen én dat haar bloedwaarden zich begonnen te herstellen. “Op een bepaald moment waren mijn witte bloedcellen zo spectaculair gestegen dat de assistent-oncoloog bij mij kwam en vroeg: ‘Doe je iets speciaals?’ ‘Ademhalingsoefeningen’, zei ik. ‘Oh, maar daar zal het niet aan liggen’, lachte hij. Toen heb ik toch ook eens goed gelachen. Want je hebt de keuze: je kan wachten of je kan de dingen in handen nemen. Je hebt meer impact op je immuniteit dan je denkt. Ik was in elk geval blij dat er geen enkele chemo meer moest worden uitgesteld.”
“Chemotherapie heeft absoluut haar nut en redt elke dag levens. Maar er zijn veel extra dingen die je kan doen en we mogen daar niet blind voor zijn.”
Wordt het niet eens tijd dat de medische wereld meditatie, ademhaling, beweging en andere gezonde gewoontes inzet als ondersteuning bij kankerbehandelingen, om de kwaliteit van de therapie te verhogen? “Absoluut. Er zijn nog altijd heel veel oogkleppen. Er worden ook heel snel voorschriften uitgedeeld. Wil je nog pijnstillers? Wil je iets tegen de misselijkheid? Dat gaat allemaal heel gemakkelijk. Maar er zijn ook andere manieren. Daarmee beweer ik niet dat je alles in het alternatieve moet zoeken. Chemotherapie heeft absoluut haar nut en redt elke dag levens. Maar er zijn veel extra dingen die je kan doen en we mogen daar niet blind voor zijn. Toen ik me zo zwak voelde, dacht ik: ik kan dit niet, ik ga dit nooit kunnen. Was ik zo blijven denken en voelen, dan weet ik niet hoe ik uit de chemo zou gekomen zijn. Misschien op handen en voeten. Of met een halve depressie. Meditatie, ademhaling: het zijn die zaken die me hebben geholpen om mijn mentale kracht te behouden en elke week rechtop naar de chemo te gaan. Zonder die habits was ik er minder goed uitgekomen, daar ben ik zeker van.”
De kracht van werkbare gedachten
Zodra je je bewust bent van de hardnekkige overtuigingen die je tegenhouden, kan je jezelf herprogrammeren. Dat deed ook Du Pré: “De eerste gedachte die onderweg is gesneuveld, is ‘ik ben zwak, ik kan dit niet’. Die gaat al heel lang mee. Ik was er als kind van overtuigd dat ik de enige persoon ter wereld was die niet zou kunnen autorijden. Intussen is gebleken dat dat niet klopt. (lacht) Zoals Pipi Langkous zegt: ‘Ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan’. Ik weet nu: ik ben helemaal niet zwak. Ik heb dit wel gedaan, in volle quarantaine, terwijl er overal angst was voor corona. Er was weinig omkadering in het ziekenhuis tijdens de lockdown. De borstverpleegkundigen mochten niet bij mij komen, familie of vrienden mochten me niet begeleiden. Ik heb veel steun gehad, maar ik heb het toch voor een groot stuk alleen moeten doen.
En ik heb dat goed gedaan, op de best mogelijke manier. Want het was een heel zware periode, er was veel shit in mijn leven: onrechtmatig geschorst door mijn hospitalisatieverzekering, een achtjarige dochter die homeschooling moest krijgen, mijn vriend die thuis moest zien te werken, en intussen moest ik naar de chemo. Shit everywhere. Maar ik ben blijven staan. Dus ben ik zwak? Nee, ik ben een sterke vrouw. Ik wil dat trouwens nuanceren: een sterke vrouw is voor mij niet iemand die constant met haar spierballen rolt. Een sterke vrouw is een vrouw die bewust in het leven staat. Een vrouw die stilstaat bij wat ze denkt, voelt en doet. Een vrouw die bij haar pijn kan zitten en ernaar kan kijken, maar die haar leven ook in handen neemt. Dat is voor mij een sterke vrouw. Je kan op een zachte manier ook sterk zijn.”
“Een sterke vrouw is voor mij niet iemand die constant met haar spierballen rolt. Een sterke vrouw is een vrouw die bewust in het leven staat.”
“Een andere gedachte waar we tijdens onze oefeningen geregeld op botsten, was ‘ik word niet graag gezien’, of ‘ik ben het niet waard om graag gezien te worden’. Ook die overtuiging heb ik laten varen. Zodra het nieuws van mijn diagnose de ronde deed, ben ik omvergeblazen door de reacties en de steun. Ik heb theepotten gekregen, warme dekentjes, voetcrème, bloemen, kaartjes, een fantastische coach. Ik heb hier thuis vaak staan wenen als ik weer eens een kaartje kreeg: ‘Die mensen denken aan mij, misschien zien ze mij wel graag.’ Dat was mijn blinde vlek. Ik heb te weinig gezien hoeveel mensen me een warm hart toedragen. Dat was een eyeopener. ‘Ik ben het niet waard’ zal je me niet snel meer horen zeggen. Iedereen is het waard om gezien, gehoord en geliefd te worden. Je hoeft daar niets speciaals voor te doen. Je moet daar geen BV’s voor interviewen. Ook zonder die BV’s ben ik dat waard.”
Een andere zin die Du Pré de voorbije maanden uit haar woordenboek schrapte: ‘het is nu eenmaal zo’. “Dat had die assistent-oncoloog tegen mij gezegd: ‘Je moet wachten tot je witte bloedcellen stijgen, dat is nu eenmaal zo.’ Die woorden bevestigen het status quo en maken je passief. Uiteraard moet je bepaalde zaken aanvaarden – je diagnose, bijvoorbeeld – maar op andere vlakken heb je wel degelijk een impact. Op je immuniteit, op je mindset, op de dingen die je elke dag tegen jezelf zegt.”
Hartjes onder de riem
Toen de chemo voorbij was, wilde Du Pré maar één ding: de hartjes die mensen onder haar riem hadden gestoken, opnieuw rondstrooien. “Ik heb twee van mijn ziekenhuisbandjes in een hartvorm gelegd, daar een foto van genomen en er honderd postkaarten van laten maken”, vertelt ze. “Iedereen die mij nabij is geweest, heeft een kaartje gekregen. Ik ben er oprecht van geschrokken hoeveel mensen al die tijd aan mij zijn blijven denken. Want ik ben geen tafelspringer. Ik ben niet altijd zo sociaal. En ik ben een freelancer, dus ik werk heel vaak tussen mijn vier muren. Ik wist niet dat er zo veel liefde was voor mij. Ik ben dat dus waard, blijkbaar. (lacht) Ik heb nu ook geleerd om die liefde echt te voelen. Als iemand me vroeger een attent bericht stuurde, dacht ik: tof. Maar als je daar even bij stilstaat, als je beseft dat die persoon de tijd en de moeite heeft genomen om iets naar jou te sturen, en als je dat echt voélt, doet dat duizend keer meer deugd.”
Die tip wil ze graag meegeven: als er iemand in de miserie zit of ziek is, stuur een sms’je of een kaartje. “Ook al schrijf je: ‘Ik weet echt niet wat ik moet zeggen, maar ik denk aan je’. Ik heb gevoeld hoe ongelofelijk veel deugd dat doet. Want laat dat duidelijk zijn: dit is geen hero-verhaal. Ik heb evengoed dagen gehad dat ik niet uit mijn bed kon en de hele tijd lag te wenen. Maar die berichtjes en die kaartjes en die spaghettisaus aan de deur helpen zo hard om je energie op te krikken. Dan denk je: oké, ik ga me douchen, het komt wel goed, ik kan het.”
Zet die plaat af
De nabehandeling is nog bezig, maar in het ziekenhuis gaan ze ervan uit dat ze genezen is. Daar gaat ze zelf ook van uit. Het helen is nog bezig, maar ze is beter. Elke dag een beetje meer. “Ik zal nooit meer dezelfde zijn, en dat is een goede zaak”, zegt Du Pré. “Ik heb mezelf er wel op betrapt dat ik na de chemo ineens geen tijd meer vond om mijn habits te doen. Dat is een valkuil, natuurlijk, want toen werd ik weer de oude Valérie.
Ik voelde onmiddellijk het verschil in energie en mentale kracht. Ik blijf ze dus zo vaak mogelijk doen. Als ik ’s morgens wakker word, herhaal ik wie ik wil zijn en hoe ik me wil voelen. Energiek. Sterk. Dat helpt me om de dag met de juiste mindset te beginnen en niet in de slachtofferrol te stappen. ’s Avonds overschouw ik de dag en kijk ik wie ik ben geweest. Wanneer was ik weer de oude Valérie? Wanneer heb ik weer gereageerd zoals ik vroeger zou reageren? Wanneer heb ik weer gedacht: ik ben zwak, of ik ben het niet waard? Ik sta daar even bij stil. En dan neem ik me voor om het de volgende dag, in eenzelfde soort situatie, anders te doen. Jezelf observeren en corrigeren, bewust en met heel veel mildheid. Daar gaat het om. Dan pas kan er iets veranderen.”
“Jezelf observeren en corrigeren, bewust en met heel veel mildheid. Daar gaat het om. Dan pas kan er iets veranderen.”
Is er één challenge die we allemaal moeten uitproberen? Een manier om onze kracht terug te nemen in pakweg dertig dagen? “Kijk eens voor jezelf welke gedachte je tegenhoudt in het leven: ik ben zwak, ik ben niet goed genoeg, ik ben te dik. En probeer die gedachte nu eens dertig dagen lang op te merken. Telkens je ze opmerkt, zeg je ‘change’. Zo verleg je de naald in je denkpatronen.” Met andere woorden: zet die plaat af. “Precies! Ik heb gemerkt dat mijn plaat eindeloos op repeat stond. Af en toe blijft ze nog eens hangen, maar intussen maak ik ook zelf mijn muziek.”
Wil je weten hoe je een zelfbeeld installeert dat je versterkt in plaats van beperkt? Ontdek onze transformatie programma’s!